Maron Dekker was een van de Nederlandse hardlopers die het avontuur van hun leven aangingen: meedoen aan The Great Ethiopian Run en daarbij sponsorgeld inzamelen voor StartUp4kids. Ze hield een dagboek bij en deelt dat graag met ons.
Zaterdag 18 November
Na maanden van voorvreugde en een fantastisch bedrag van 1916 euro te hebben opgehaald, kon het StartUp4kids-avontuur in Ethiopië vandaag eindelijk beginnen en wat heb ik er een zin in! Samen met Katja Visser (voorzitter van StartUp4kids) vloog ik vanaf Amsterdam via Caïro naar Addis Abeba. We vlogen met EgyptAirlines. De eerste vlucht, was op de hevige plotselinge landing na, prima te doen. Een Egyptische luchtvaartmaatschappij zou natuurlijk geen Egyptische luchtvaartmaatschappij zijn door bij zowel het opstijgen als bij het landen een gebed in het Arabisch uit te spreken, al met al een bijzondere ervaring.
De tweede vlucht van Cairo naar Addis Abeba was echter één complete chaos. Medepassagiers hadden hutkoffers vol bij zich als handbagage en er was slechts 1 douanemedewerker die al die hutkoffers en tassen compleet leeg moest halen ter controle. Het was even spannend of het toestel wel op tijd zou kunnen vertrekken als alles zo rustig aan ging. Echter ook daar had EgyptAirlines een oplossing voor….. het vliegtuig begon, terwijl passagiers nog op zoek waren naar hun stoel en hun bagage probeerden op te ruimen, gewoon al over de landingsbaan te rijden en zich gereed te maken voor het opstijgen. Het was een late vlucht en we wilden graag nog even wat slaap pakken. Met het enthousiaste en vrolijke gebabbel van de Ethiopische medepassagiers zat dit er helaas niet in. Deze vlucht was het teken, de reis is nu echt begonnen.
Zondag 19 november
Na een relatief korte nacht (we arriveerden rond 04:15 uur in de Tazina Guesthouse en het vijfde salat (gebed) in de moskee begint niet veel later) begon de dag rustig met een primitief maar goed ontbijt in de tuin van de guesthouse. Vervolgens werden we in minibusjes naar het hoofdkantoor van Dires for Development gebracht om een presentatie over de stichting en haar partners bij te wonen. Dires for Development werkt samen met de reisorganisatie TEX (The Ethiopia Xperience).
TE , een initiatief van Wesemann Travel, is een reisbureau dat zich exclusief richt op de meest veelbelovende reisbestemming in Afrika: Ethiopië met als doelstelling het bevorderen van de lokale ontwikkeling. Tijdens de reis wordt er dan ook samengewerkt met lokale, kleinschalige ondernemingen en organisaties. Op deze manier dragen ze bij aan het creëren van een duurzame inkomensstroom voor lokale partijen.
Dires for Development is een Ethiopische stichting die zich bezighoudt met het uitvoeren van sociale programma’s voor mensen met een beperking in Ethiopië. Zij zijn actief in verschillende domeinen van de samenleving, waaronder sport, onderwijs, cultuur en ondernemerschap. Twee van hun succesvolste projecten zijn het SPAT-programma en het Aflatoun-onderwijsprogramma. SPAT is een project waarbij kinderen met een beperking sportles krijgen van een professionele sporttrainer. Deze sporttrainers hebben zelf ook een handicap een daarmee vervullen zij een belangrijke voorbeeldfunctie voor de kinderen, hun familie en de maatschappij. Aflatoun is een educatief project waarbij kinderen ontdekken wie ze zijn en welke talenten ze hebben. Aflatoun biedt kansen aan kinderen met een beperking, verhoogt hun zelfvertrouwen en vergroot hun kansen op (financiële) onafhankelijkheid. StartUp4kids zorgt ervoor dat het Aflatoun-programma kan worden uitgevoerd op verschillende scholen in Ethiopië. De donaties aan StartUp4kids dragen bij aan de benodigde lesmaterialen voor de kinderen, het trainen van de lokale leraren en o.a. hun salaris. De presentatie was erg interessant om bij te wonen, vooral mooi om te zien hoe gepassioneerd en enthousiast alle leden van de organisaties zijn en wat ze tevens betekenen voor de dove gemeenschap. Met nog niets van het land te hebben gezien, gaf deze presentatie al gelijk de indruk hoe belangrijk het is dat er geld wordt ingezameld voor deze projecten en hoe hard deze projecten nodig zijn.
Na de presentatie maakten we een korte lunchstop voor een vullende fruitsmoothie, om vervolgens de stad Addis Abeba te verkennen. Jos Wesemann, oprichter van TEX, bezocht samen met ons het Nationaal Museum van Ethiopië, een erg leuke en interessante rondleiding. Het blijkt dat er binnen Ethiopië 89 verschillende talen worden gesproken en dat er per regio weer een andere taal is en eigen tradities heeft. Ook is Ethiopië het enige land binnen het continent Afrika dat nooit gekoloniseerd is geweest. Ethiopië overwon de strijd tegen Italië en behield zo zijn onafhankelijkheid. Addis Abeba (de hoofdstad van Ethiopië) is een neutraal terrein binnen Ethiopië waar alle talen en tradities samenkomen. Een deel van de Ethiopische bevolking is islamitisch en het andere deel van de bevolking is Ethiopisch-Orthodox. Een groot deel van de Ethiopische bevolking gelooft dat de mensheid afstamt van Adam en Eva terwijl in het Nationaal Museum de overblijfselen van Lucy zijn te vinden, de oudste menselijke voorouder. Deze overblijfselen zijn gevonden in Ethiopië. Lucy is het eerste bewijs dat de link legt tussen de recht oplopende mensen en de viervoetige apen. Nog een ander leuk feitje is dat ze in Ethiopië een compleet andere jaartelling hebben. In plaats van 2017 is het daar nu 2010. Voor toeristen gebruiken ze gewoon onze jaartelling, hierdoor kan de communicatie soms heel onlogisch en verwarrend zijn.
Na een tour door Addis Abeba reden we naar een plek met een fantastisch mooi uitzicht over de stad.
Hier vond tevens onze eerste hardlooptraining plaats op 3000 meter hoogte! Het was een vrij intensieve training op deze hoogte, nog niet helemaal geacclimatiseerd en een onverhard pad. Als ik dat alles niet meereken, kan ik alleen maar zeggen wauw wat het een voorrecht om op deze plek in een soort sprookjesachtige natuur te mogen hardlopen tussen de koeien en geiten door. Kinderen die speelden, kwamen meedoen en renden enthousiast met ons mee. Aan het einde mochten we via de autoweg naar beneden rennen en waar we genoten van een prachtig uitzicht met de ondergaande zon. Dit was een fantastische ervaring en een mooie afsluiting van de dag.
Maandag 20 november
Op de maandag hebben wij een school bezocht waar zowel het Aflatoun- als het SPAT-programma worden uitgevoerd. Op deze school krijgen kinderen met een beperking onderwijs aangeboden. Eerst werd een sportles verzorgd waaraan wij hebben deelgenomen. Wauw wat was dit fantastisch en te gek! De sportles begon met en warming-up waarbij iedereen zijn naam riep en een beweging maakte die vervolgens door de klas moest worden nagedaan.
“Leuk om te zien hoe creatief en enthousiast de kinderen waren. Beperkingen lijken wel niet te bestaan.”
Daarna speelden we het spel groen, geel en rood. Groen betekende dat we moesten rennen, geel was zitten op de grond en rood betekende bevriezen. Dit was een onwijs leuke en creatieve manier van lesgeven. Er is amper materiaal voor nodig en de kleuren stonden voor een stoplicht. Het was hartverwarmend dat alle kinderen het spel samen met ons wilden spelen en een hand gaven om samen te rennen. Na deze activiteit werd er een heleboel met ons geknuffeld, hadden we er een boel nieuwe vrienden bij en werden we plat gekust op de wang. Vervolgens speelden we een kort sprintspel. Geweldig om te zien hoe iedereen elkaar helpt, aanmoedigt en high fives geeft. Dit bezorgde mij zoveel kippenvel, hoeveel plezier de kinderen in de sport hebben, hoe ze hun eigen talenten leren ontdekken, hoe trots en vooral onwijs vrolijk ze zijn.
Na de sportles bezochten we het klaslokaal van deze groep leerlingen en werd het Aflatoun-programma uitgevoerd. De kinderen luisteren aandachtig, deden actief mee, hadden plezier en zijn echt gemotiveerd. Ook deze les bezorgde mij veel kippenvel en verbazing. De leerlingen leerden belangrijke telefoonnummers uit hun hoofd voor noodsituaties en vervolgens werd het een groot feest waarbij veel werd gedanst en gezongen. Elk kind kon het Volkslied uit volle borst meezingen en belangrijke onderwerpen werden op een educatief speelse manier onder aandacht gebracht. Toen wij vervolgens in ruil voor hun prachtige Volkslied het Nederlandse Volkslied moesten zingen, bakten we er niets van en kozen we er maar voor om “hoofd, schouders, knie en teen” enthousiast te laten zien.
Na een warm afscheid met de kinderen vertrokken we met het busje naar de grootste markt van Afrika. Het was inderdaad immens groot en een complete chaos. Wij toeristen voelden ons, met al het gestaar, een beetje als apen in de dierentuin op deze markt. Als je hier voor het eerst en alleen komt, verdwaal je in no-time. Er is totaal geen structuur of orde. Smalle steegjes waarin alles kriskras door elkaar heen staat en letterlijk alles was er te verkrijgen. Het was heel bizar om hier rond te lopen en echt giga druk. Een compliment voor onze gids Same die de hele groep bij elkaar wist te houden. Na het bezoek aan de markt hebben we deelgenomen aan de workshop Ethiopische dans. Een vrij pittige en onwijs leuke workshop die werd gegeven door een jurylid van Ethiopia got Talent. Het was een drukke en vooral indrukwekkende dag.
Dinsdag 21 november
We konden vandaag kiezen uit een mini meet & greet met de hardloopsensatie Haile Gebrselassie of we konden nog een school bezoeken. Mijn keuze was snel gemaakt en ik koos ervoor om de school te bezoeken. Wat was dit bezoek weer fantastisch! We deden een spel op het plein. Iedereen stond in een kring en maakte een poortje met zijn benen. We moesten proberen een punt te scoren door de bal in het poortje van een ander te gooien/rollen. Je mocht alleen verdedigen met je handen. Het was mooi om te zien hoe tactisch de kinderen dit spel speelden en eerst de Nederlandse bezoekers af wilden gooien. Na het spel mochten wij nog wat spelletjes met de kinderen spelen en deden we nog wat dansjes als de kabouterplopdans en hoofd schouders knie en teen. Ze vonden het allemaal hartstikke gezellig en iedereen deed actief mee. Op dat moment besef je je dan ook waarvoor je ook alweer op deze bestemming bent en waarvoor we een mooi geldbedrag hebben ingezameld.
“Wat ben ik trots om te zien dat deze kinderen een droom hebben en geloven in hun toekomst en wij daarin een bijdrage kunnen leveren, want het is zo hard nodig!”
In Ethiopië heerst echt veel armoede. Geen drinkwater, amper tot geen elektriciteit, kleine huisjes (eerder bijna uit elkaar vallende hutjes), niet voldoende geld voor voedsel, geen tot amper kraanwater door een groot water tekort, kinderarbeid en zoveel vieze uitlaatgassen. Daarnaast is er heel veel straatvuil, zie je niet afgemaakte gebouwen of wegen omdat het geld opeens op was en is er veel smog in de stad.
Na de school te hebben bezocht, verlieten de stad Addis Abeba en reden we naar Bekoji, de plek waar het hardlooptalent vandaan komt! We reden het eerste deel op een mooie geasfalteerde weg en werden links en rechts omringd met het natuurschoon van Ethiopië. Hoe langer we onderweg waren hoe slechter de weg eigenlijk werd en het soms best spannend was. Soms passeerden we een huifkar, dan weer een kudde koeien, dan weer een kudde geiten of een kudde kamelen en hier en daar een verdwaalde fietser. Al met al een prachtige route die ons weer meer van het land liet zien. Eenmaal in Bekoji werden we in een huifkar (voortgetrokken door een paard) naar het sportcentrum gebracht en werd er een minitraining door onze twee hardloopbuddy’s verzorgd. De rit in de huifkar was best spannend en een unieke belevenis. Over onverharde en zandwegen werden we rondgereden door een dorp waar de tijd al jaren stil lijkt te staan…. Alles gaat hier te voet, met de fiets of te paard. Hier en daar een “fatsoenlijk” huis, maar voornamelijk simpele hutjes, kinderen die spelen op straat en volwassenen die zwaar arbeid verrichten. Ondanks de eenvoudige omstandigheden oogt het volk tevreden, blij en dankbaar. Hier rondrijden in de huifkar met de ondergaande zon gaf een soort onrealistisch en tegelijk dankbaar gevoel. We sloten de dag af met een eenvoudig maar goede maaltijd in een lokaal tentje.
Woensdag 22 november
De dag begon om 07:15 uur met een vroege hardlooptraining in Bekoji. Samen met het jonge aankomende Ethiopische hardlooptalent mochten wij meetrainen. Het was een mooie rustige groene plek waar een beekje doorheen stroomde, een paar koeien rondliepen en we direct het bos in konden. De loopscholing en cooling down deden we op het mooie groene grasveld terwijl links en rechts van ons de koeien aan het grazen waren. Voor de kern van de training gingen we het bos in. Het was een schuine steile helling en hier moesten we in een easy tempo zigzaggend om de bomen heen rennen. Het klinkt heel eenvoudig alleen deze training was echt wel pittig voor de spieren. Juist om dat je heel rustig continu een klein stukje naar beneden en dan weer naar boven rent en tussendoor om de bomen heen zigzagt. Ondanks we onze kuitspieren flink voelden werken, was iedereen aan het genieten want wauw wat was dit een bijzondere plek om te mogen trainen. Zo groen, zo sereen en tussendoor een groep snelle Ethiopische lopers die langs ons heen raast en wij met verbazing stonden te kijken. Het is grappig om te zien dat ondanks het gebrek aan goed schoeisel en kennis over de juiste voeding juist hier het hardlooptalent vandaan komt en iedereen hard traint.
Na de training mochten we wederom van een ijskoude douche genieten (ja warm water is hier een unicum, toch wen je er snel aan en leer je ervan snel te douchen), even ontbijten en daarna op bezoek naar het huis van twee vrouwelijke atletes. Dit bezoek was voor mij erg ingrijpend. De atletes, 19 en 17 jaar oud, wonen hier met zijn tweeën. Ze delen samen dezelfde droom, hardloopster op hoog niveau worden en deelnemen aan internationale wedstrijden. Die droom delen nog honderden andere atleten met hen. Willen ze perse de beste worden? Nee dat niet. Wel willen ze geld kunnen verdienen om vervolgens hun familie te onderhouden. Hun familie woont echter ver weg, ze hebben geen geld voor hardloopkleding en hebben geen idee wat ze in de toekomst gaan doen als ze in de hardloopwereld niet succesvol blijken te zijn. Gelukkig gaan ze wel nog naar school, echter missen ze veel lessen door de trainingen. De meiden wonen in een klein eenvoudig huisje met één bed, een dun houten bankje en een paar pannen om te koken. Verder was/is er helemaal niets. Het maakte me verdrietig om dit te zien, waarom is er toch zoveel ongelijkheid in de wereld en wat zijn wij Nederlanders toch verwend! Het mooie aan deze reis is dat we zo dichtbij de bevolking komen en het echte Ethiopië ervaren. Hoe men hier leeft, hoe het er daadwerkelijk aan toe gaat, hoeveel armoede er nog is en hoe iedereen toch, ondanks de omstandigheden, straalt en het er beste van probeert te maken.
In de middag verlieten we Bekoji en zijn we naar Bale Mountains gereden. Een prachtige route langs de plattelandsvelden van Ethiopië gevolgd door de gebergtes. Op deze route had je prachtige plaatjes kunnen maken die ansichtkaartwaardig zijn, zo mooi is het hier! In de namiddag hebben we een korte wandeling door het Nationaal Park van Bale Mountains gemaakt waar we herten en wrattenzwijnen zagen. Wat zijn al die wrattenzwijnen toch leuk om te zien! We sloten de dag af met een goede maaltijd in het restaurant van het hotel.
Donderdag 23 november
Vandaag hebben we een bezoek aan Bale Mountains gebracht. Prachtige gebergtes met nog ongerepte natuur. Deze dag was een en al genieten. Van het ene fantastische uitzicht werden we naar het andere nog fantastischere uitzicht gebracht en tussendoor bezochten we mysterieuze plekken zoals een stuk bos wat meer een soort sprookjesfilm thuishoort. Onderweg hebben we zelfs een aantal keer de Ethiopische wolf gespot! Wat een mooie beesten om te zien. Het hoogtepunt van de dag was toch wel de wandeling naar het tweede hoogste punt van Ethiopië. Vanaf het beginpunt was het een wandeling van 4km naar boven. Je merkt toch dat je lichaam zich moet aanpassen aan het hoogteverschil en het belangrijk is om goed naar je lichaam te luisteren en rustig aan naar boven te lopen. Er is onderweg genoeg afleiding want wat is het een geweldige omgeving waar we lopen! Een soort verlaten maanlandschap, hier en daar een rij met planten die je in de woestijn verwacht, een strakke blauwe lucht, de zon die volop schijnt, de wind en hoogte zorgen voor een aangename temperatuur en heerlijke rust om ons eens. Die 4km naar boven wandelen gaan hierdoor zo aan je voorbij en voordat je het weet ben je er, de tweede hoogste plek van Ethiopië op 4337 meter hoogte! We hebben hier een tijdje rondgelopen en gezeten om de genieten van het uitzicht en het feit dat we op deze unieke plek zijn. Vervolgens liepen we weer terug naar beneden en hebben op circa 800 meter afstand van de beginplek heerlijk geluncht in de zon nog nagenietend van wat we boven op de top hebben gezien.
Voor wie het programma “De Gevaarlijkste Wegen Van De Wereld” van NPO kent, rijden door de Bale Mountains zou zeker in dit programma thuishoren. Mijn complimenten voor onze chauffeur deze dag want met zoveel haarspeldbochten, diepe afgronden en geen vangrails langs de wegen vonden wij het best spannend. We sloten de dag wederom af met een goede maaltijd in het restaurant.
Vrijdag 24 november
Reizen door Ethiopië voelt in dit gedeelte van het land alsof we terug zijn in de cowboytijd en terugzijn in de prehistorie. Op de meeste geïsoleerde plekken wonen mensen in een eigen gemaakte huis van hout en hooi of klei. Vee om ze heen, midden in het gebergte of de groene natuur, weg van de drukte en kinderen die buitenspelen. Een heel rustig maar zwaar leven. Geen sanitaire voorzieningen, geen stroom, geen winkels en eigenlijk helemaal niets qua luxe waar wij Nederlanders juist aan gewend zijn en wat voor ons normaal is. Toch is het mooi om te zien dat iedereen straalt, lacht, zwaait en geniet van het leven. Misschien hebben ze niet meer nodig en zijn ze gewoon tevreden, omdat ze niet beter weten. Of misschien dromen ze van meer en werken ze daar hard voor in de hoop die dromen te kunnen realiseren. Overstekend vee, ezels of paarden die huifkarren voorttrekken, rondrennende kinderen op hun blote voeten over stoffige paden, prachtige gebergtes, de plattelandsbouwvelden, de hechte families, het primitieve en toch gemoedelijke bestaan. Het is een mooi beeld dat me bijblijft als ik aan Ethiopië terugdenk. Ik schrijf dit op terwijl we van Bale Mountains naar het meer van Hawassa rijden. Onze hardloopbuddy Degefa blijkt hier vandaan te komen en is razend enthousiast.
Na een wederom mooie reis met een tussenstop bij een Rastafari-gemeenschap (waar we overigens heerlijk hebben geluncht) kwamen wij aan bij ons luxehotel in Hawassa. Dit was even een cultuurschok, want we hadden allemaal een eigen zeer ruime kamer met een heerlijk groot bed en een douche met warm en goed stromend water. Dit was even een luxe en verwennerij, ook wel weer vreemd als je ziet hoe ze in de directe omgeving leven en wonen. Nadat we intrek in het hotel hadden genomen, werden we naar het resortgedeelte van het hotel gebracht waar we konden luieren aan het meer, even konden zwemmen of nog deel konden nemen aan een lichte hardlooptraining. Met een klein groepje koos ik ervoor om nog een keer deel te nemen aan een lichte hardlooptraining onder begeleiding van onze hardloopbuddy’s. Het was een warme dag en op een groot veld vlakbij de vismarkt hebben we een fijne training afgewerkt met als afsluiting wat sprintjes. Na de training hebben we nog even gezwommen in het resort en vervolgens sloten we de dag af met een barbecue aan het meer van Hawassa.
Zaterdag 25 november
De dag begon vroeg met een bezoek aan de vismarkt van Hawassa. Erg leuk om hier een bezoekje aan te brengen.
De vissers hebben hun boten zelf gemaakt en gaan al vroeg in de ochtend het meer op voor de vangst van de vissen. Vervolgens wordt alles aan land gewogen, verdeeld, schoongemaakt en veelal door de vrouwen of kinderen van de vissersmannen direct verkocht op de markt. Versere vis kun je denk ik niet verkrijgen.
De vangst wordt gelijk schoongemaakt en gefileerd om vervolgens op de markt te worden verkocht.
Na een bezoek aan de vismarkt volgde een ontbijt om daarna te mogen genieten van een boottocht over het meer van Hawassa om nijlpaarden te spotten. Nou ben ik al een beetje verwend omdat ik de nijlpaarden al een aantal keer in Zuid-Afrika heb mogen spotten. Toch was het fantastisch mooi om deze beesten weer in het wild te zien. De zon scheen heerlijk, de temperatuur was aangenaam en we zagen veel nijlpaarden. Een perfecte start van de dag voor een lange rit terug naar Addis Abeba.
Ondanks de lange terugrit naar Addis Abeba was de sfeer in het busje er niet minder op. Iedereen keek terug op de hoogtepunten die we reeds hadden beleefd en keek intussen uit naar de Great Ethiopian Run die nog moest komen en genoot van alles wat we onderweg zagen. Prachtige landschappen waar de tijd stil lijkt te staan, vrouwen die langs de kant van de weg groente en fruit verkopen, spelende kinderen, overstekend vee. Rondreizen door Ethiopië kan nooit saai zijn want er is zoveel te zien. Om de zoveel tijd kom je weer in een hele andere wereld terecht. Van rustige plattelandsvelden, naar drukke dorpjes waar het verkeer voor complete chaos zorgt, verder naar bergachtige gebieden om vervolgens weer langs plattelandsvelden te rijden met zelf gemaakte huizen van hout en hooi of klei. Toch zie je overal waar je komt hoe dringend dit land nog steeds hulp nodig heeft en dit echt een ontwikkelingsland is. Het verbaasde mij dat wij op zoveel locaties gebruik konden maken van een goede Wi-Fi verbinding. Dat had ik hier zeker niet verwacht.
Na eenmaal een lange dag te hebben gereisd was het dan zover, de voorpret voor de Great Ethiopian Run kon beginnen met een Pasta Party in het Hilton Hotel in Addis Abeba. Veel deelnemers aan de loop overnachtten ook in het hotel, zonde dat ze deze keuze hebben gemaakt, want zo zal je het land Ethiopië nooit gaan ontdekken. De highlight van de Pasta Party was toch wel de korte ontmoeting met Haile Gebrselassie.
Wat is dit een energierijk en inspirerend persoon! Hij wil zoveel voor de welvaart en welzijn van zijn land betekenen en is onwijs dankbaar dat wij hieraan aan bijdrage leveren. Een man met veel talent, die veel heeft bereikt en toch altijd dankbaar is.
Zondag 26 februari
Deze dag was het dan zover, The Great Ethiopian Run. Voor velen uit de groep was dit het hoogtepunt van de reis. Uiteraard keek ook ik, als hardloopster, hier heel erg naar uit.
“Toch waren mijn ultieme hoogtepunten de bezoeken aan de scholen, het contact met de kinderen en de bevolking en reizen door dit prachtige land.”
We waren al vroeg uit de veren om op tijd bij de start te kunnen zijn en te genieten van dit geweldige spektakel. Een aantal deelnemers uit de groep had een andere kleur startvlak waardoor zij met de elitelopers van start konden gaan en binnen een bepaalde tijd binnen moesten zijn. Mijn advies? Doe dit niet en ren lekker mee met de grote menigte want het is een unieke en onvergetelijke belevenis! Ik zou The Great Ethiopian Run beschrijven als een soort mix tussen Carnaval en Koningsdag. Iedereen doet mee in hetzelfde T-shirt waardoor er een eenheid ontstaat en het evenement is ook echt voor iedereen die mee wil doen toegankelijk. Of je nu jong of oud bent, wel of geen hardloper bent, een beperking hebt of niet…. Iedereen kan en mag meedoen! En hoe geweldig is dat, op 2500 meter hoogte 10km rennen door de versierde straten van Addis Abeba waar iedereen je aanmoedigt, iedereen feest, op elk kilometer punt een live band staat en er onderweg wordt gedanst, gezongen, gewandeld en gerend. Het is een fantastisch spektakel dat ik niet had willen missen en de meeste bewondering heb ik toch wel voor de trainers van het Aflatoun- en SPAT-programma die op hun krukken of in hun rolstoel deze 10 km hebben afgelegd. Wat ben je dan een kanjer en wat toon je dan een doorzettingsvermogen en strijdkracht, want ja het is een feest maar ook een hele uitdaging om de finish te halen.
Na de run werden we weer naar het hoofdkantoor van Dires for Development gebracht voor een afsluitende lunch met de hele groep en om iedereen die onderdeel was van dit geweldige avontuur te bedanken voor al hun inzet tijdens onze reis maar ook voor de inzet die zij dagelijks weer leveren om de kinderen met een beperking een financieel onafhankelijke toekomst te kunnen bieden. Na de lunch en het afscheid met de meeste van de groep, bleven Katja en ik nog even met de trainers van het Aflatoun- en SPAT-programma zitten. We horen van ze hoeveel vooruitgang de kinderen boeken, de dagelijkste struggles waar ze tegen aan lopen (zoals autisme, hierin zijn ze niet getraind omdat de nodige opleidingen missen) en het gebrek aan materialen. Dit kunnen simpele dingen zijn als papier, potloden en kleurstiften maar ook laptops om het proces van de kinderen te kunnen rapporteren, de lessen uit te schrijven etc. Dingen die voor ons heel normaal en vanzelfsprekend zijn, worden daar gemist, juist daar het hard nodig is om goed onderwijs te kunnen bieden. Het was een mooie afsluiting van deze dag en om ook nog even onze dankbaarheid aan deze trainers te uiten.
Helemaal een verassing was dat Getoun nog even langs kam. Dit is een leerling die we op de maandag hadden ontmoet. Katja Visser kende hem al. Twee jaar geleden sprak Getoun niet en zat hij in een rolstoel. Hij wilde eigenlijk helemaal niets anders doen dan liggen op zijn bed. Sinds hij deelneemt aan het Aflatoun- en SPAT-programma leert hij zijn eigen talenten kennen. Hij heeft nu de mooiste glimlach, spreekt langzaamaan en loopt weer met krukken. Dit is voor mij toch het mooiste voorbeeld van wat deze programma’s doen en hoe belangrijk het is voor de kinderen, zodat ook zij eerlijke kansen krijgen voor een (deels) financieel onafhankelijke toekomst.
Deelnemen aan deze reis was voor mij een geweldige en onvergetelijke ervaring. Ik heb zoveel moois mogen zien van Ethiopië en tegelijk ook zoveel dingen gezien die mij verdrietig maken. Ik hoop dat dit land steeds meer mag groeien en meer toeristen zal trekken die investeren in de kleine lokale ondernemingen.
“Mijn droom is dat de kinderen in Ethiopië kind mogen zijn, kunnen genieten van hun jeugd en gelijke kansen krijgen om hun talenten te ontwikkelen en hun dromen te achtervolgen. Deze kinderen zijn straks onze toekomst en ik hoop dat zij Ethiopië in een welvarend land kunnen veranderen.”
Voor wie deze kinderen een toekomst wil bieden, voor wie de dankbaarheid en blijdschap met de bevolking wilt delen, voor wie dit prachtige land wil ontdekken en voor wie wil hardlopen op unieke plekken waar je anders nooit komt, kan ik deze reis alleen maar meer aanraden. Ik schrijf dit “reisverslag” pas een paar maanden na terugkomst. Je doet zoveel indrukken op, maakt lol, deelt blijdschap en laat tranen omdat je ziet hoe arm of ziek sommige zijn en er geen geld is voor de meeste simpele dingen. Maar ook de dankbaarheid van de kinderen en hun ouders bezorgde mij hier een daar een traan. Terug in Nederland denk ik nog dagelijks terug aan de dagen die we in Ethiopië doorbrachten en vraag ik me af hoe het met een aantal van hen gaat en wat ze nu zullen doen. Het geeft je ook het besef mee hoeveel we in Nederland hebben, hoe gemakkelijk alles gaat en dat we onze ontevredenheid in tevredenheid moet veranderen, want wij Nederlanders mogen zeker niet klagen vergeleken met de omstandigheden in een heleboel andere landen.
Ik wil StartUp4kids graag bedanken dat ik deze reis heb kunnen maken en ik hoop dat ik andere deelnemers heb kunnen inspireren om dit fantastische unieke avontuur aan te gaan. Door slechts 25 euro te doneren kan 1 kind één jaar lang onderwijs krijgen. Laten we samen dromen laten uitkomen.