Na jaren met onze kinderen in Frankrijk gekampeerd te hebben, maakten we in 2002 ter gelegenheid van ons 25-jarig huwelijk onze eerste verre reis, met de kinderen naar Thailand. Deze reis maakte zoveel indruk, positief maar ook negatief. Samen met onze kinderen zagen we voor het eerst armoede; hele gezinnen die onder de verkeersviaducten in Bangkok leefden. We noemden dat de ‘onderwereld’ omdat er zich onder die fly-overs een hele andere wereld afspeelde, een wereld die wij nog niet kenden.

We hadden het voorrecht om na Thailand nog vele andere reizen te mogen maken. Landen waar we ook geconfronteerd werden met schrijnende armoede. Ik denk dan bijvoorbeeld aan Mumbai in India waar aan de ene kant van de straat een Bently in een etalage was uitgestald en aan de andere kant van de straat mensen met ontbrekende ledematen lagen te slapen onder een doos en hele gezinnen zaten te bedelen. Hoe groot en schrijnend kunnen contrasten zijn. Of Madagascar waar hele gezinnen goud zoeken in de rivier en de kinderen dus niet naar school gaan. Of in Guatemala waar we een drankje dronken op het terras van het hotel en kleine meisjes probeerden om rozen te verkopen. De meisjes werden weggestuurd door het personeel en nog laat op de avond zagen we dezelfde kinderen met hun moeders voor de kerk liggen.

Door onze kinderen en nu nog meer door onze kleinkinderen besef ik keer op keer het belang van onderwijs en dat kinderen overal op de wereld de mogelijkheden zouden moeten hebben die de kinderen hier hebben. Onze kinderen hebben alle mogelijkheden gekregen en ook benut, en hebben de maatschappelijke positie die zij voor ogen hadden ook kunnen bereiken. Zij hebben het geluk gehad om in ons land op te groeien, met alle mogelijkheden die er zijn.

Ik realiseer me dat wij in ons land enorm bevoorrecht zijn en toen we 24 jaar geleden in ons huidige huis in Moordrecht gingen wonen besloten we een Foster Parents kind te ‘adopteren’. Een meisje uit Ecuador hebben we zo kunnen ondersteunen met haar onderwijs.

In 2006 gingen we met het gezin op vakantie naar Costa Rica. Daar ontmoetten we Katja die uitgebreid vertelde over haar vrijwilligerswerk in Peru en over haar wens iets te gaan doen voor de kinderen daar. We bleven Katja volgen en in 2009, toen zij de stichting oprichtte, zijn we meteen donateur geworden. In datzelfde jaar zijn we ook gestart met het steunen van een particuliere stichting die in Nepal 15 kinderen gedurende hun hele schoolperiode ondersteunt met alle mogelijke middelen. Daardoor werden de ouders van die kosten ontlast waardoor de kinderen naar school kunnen en ook blijven gaan. En naar school gaan in Nepal betekent vaak 1 à 2 uur lopen (en weer terug).

Na deze reizen en het zien van al het kinderleed wilde ik met het pensioen in het vooruitzicht me op een andere manier gaan inzetten; door het geven van mijn tijd en kennis. Via social media zag ik de vacature voor de ondersteuning van de secretaris van StartUp4Kids voorbij komen en heb ik gereageerd om de stichting die ik al jaren een warm hart toedraag te gaan helpen. De toenmalige secretaris Eugenie Kortenhorst nodigde me uit voor een sollicitatiegesprek. Dat klikte meteen en ik startte in de zomer van 2019 met het ondersteunen van Eugenie. Toen Eugenie een sabbatical nam, nam ik de taken helemaal van haar over en trad toe tot het bestuur, ook omdat Eugenie zich vooral op haar projectleiderschap Ecuador wilde gaan richten na haar terugkomst.

Ik ben heel blij met mijn rol als secretaris binnen het bestuur. Ik bereid de vergaderingen voor, maak de verslagen, verzorg de correspondentie, schrijf en redigeer teksten en neem natuurlijk ook deel aan de bestuursvergaderingen waar ik mijn eigen inbreng kan geven. Het duurde wel even voor ik bekend was met alle ins en outs maar intussen ben ik helemaal op de hoogte.

Mijn persoonlijke missie is de missie van StartUp4Kids, want ik vind dat elk kind een goede toekomst verdient. Er zijn zoveel kinderen in al die arme landen waarbij je denkt ‘Wat moet er van jou terecht komen, wat heb jij voor een toekomst?’ Zoals bijvoorbeeld het jongetje dat schoenen poetst zittend op z’n schoenpoetskistje. Ik wil dat dat jongetje de mogelijkheid heeft later een baan te hebben waarmee hij zijn gezin kan onderhouden en zijn zoon naar school kan laten gaan, zodat hij niet op een schoenpoetskistje hoeft te zitten!

Door StartUp4Kids bieden we heel veel kinderen in de wereld kansen en daar mag iedereen aan bijdragen!

Ineke Meijers